Overal woedende mensen, die op straat staan te vertellen:
"Dat het nu welletjes is geweest!"
Dat hun geld op is, dat de rijken nu maar eens moeten betalen!
Boos om zoveel oneerlijkheid, bang voor de toekomst, voor hun kinderen.
Gegijzeld door zij met minder eerzame intenties...
hierbij "vuurtjes" stoken doorheen ons land.
Te horen krijgen, van vrienden, buren, collega's:
"Dat ze het land kapot maken met al hun staken!"
Dat er andere manieren zijn, (maar niet verklappen dewelke)
zonder daarbij al zij die wél werken willen, te hinderen.
Gesust en gepaaid door de Heren en Meneren,
met kreeft en champagne in de hand.
Onwetendheid verweten worden door de bestuurders van ons land,
die gedecideerd hebben besloten:
"Dat het helaas niet anders kan, besparen en langer werken moèt!"
en dat we dat ooit (als we groot zijn?) ook wel zullen vatten.
Mijn dochter, die me vraagt: "Is alles in het journaal wel nog waar, mama?"
en me prangend de vraag stelt:
"Ze zeggen allemaal iets anders, wie liegt er dan?"
de vertwijfeling in haar ogen, het allemaal niet meer te bevatten.
Aan haar had ik vandaag willen zeggen
(had ik er zelf nog kunnen in geloven)
dat we er samen wel uit zouden raken en het allemaal wel goed zou komen...
Ik had haar zo graag willen beloven:
"Dat er in de toekomst nog steeds plaats zou zijn, voor al haar dromen."
Dit is mijn pleidooi voor meer begrip en wederzijds respect.
En een warme oproep aan onze onderhandelaars
elkaar halverwege te willen treffen...
Zolang er mensen zijn die er zo over denken als jij (en ik trouwens ook), is er volgens mij nog wel een sprankje hoop...
BeantwoordenVerwijderenDe 'eewige' optimist in mij zegt dat het wel weer goed komt, dat het wel weer beter zal worden.
BeantwoordenVerwijderen(ook al is het niet altijd gemakkelijk om optimistisch te blijven.....)
En zeker weten, er zal plaats zijn voor dromen daar moeten we in blijven geloven.