Voor Griet...

Ikzelf gebruik zelden - om niet te zeggen nooit - deze blog om een persoonlijk verhaal te posten.

Ik heb bijzonder veel respect voor zij die dit wel doen, 

die soms met aarzelende, maar heel dikwijls met zeer inspirerende, woorden

treffend onder de aandacht kunnen brengen wat hen bezig houdt. 

En er zo, zij die er misschien stilletjes mee worstelden, een hart mee onder de riem steken

of  zelfs inspireren met hun muizenissen komaf te maken.

We zijn er om elkaar te inspireren nietwaar?

Een tijdje geleden schreef Griet een mooie blogpost.

Over "haar" gevecht met "haar lijf, haar gewicht".

Ik las het aandachtig van begin tot einde.

Zo veel van haar woorden kwamen me zo herkenbaar voor.

Ik was blij voor haar en voelde me er zelf eigenlijk goed door, 

te kunnen lezen over haar succes!

Uit de reacties bleek ik bovendien niet de enige te zijn die er zo over dacht.

En ik was van plan onderaan die lange rij mooie reacties

Griet van mijn kant nog een dikke 'thumbs up' te geven.

En toen botste ik op een reactie die bij mij toch even iets teweeg bracht.

De persoon die de reactie postte verontschuldigde zichzelf op voorhand voor de twijfelende reactie

en vroeg of dit werkelijk HAAR verhaal was?

Verwonderd hoe het kon dat iemand die er zo mooi, zo jong uitzag al zo'n verhaal kon hebben?

Ik wil helemaal geen oordeel vellen over de reactie op zich,

ze leek mij overigens verder héél oprecht en goed bedoeld,

maar het eerste zinnetje blijft bij mij nu toch al een tijdje hangen.

Ik bleef precies toch zitten met de behoefte om het gevoel, dat deze uiting van twijfel bij mij teweeg bracht, 

even van me af te schrijven.

En dat lukt niet zo goed in een korte reactie, vandaar uiteindelijk toch deze post:

Ik leverde zelf de eerste helft van mijn leven een moeilijk gevecht met "mijn lijf, mijn gewicht".

Ik werd te vroeg geboren en ik woog te licht.

Toen de kersverse mama, de mijne dus, enkele dagen na de bevalling in de kraamkliniek

 haar koffers huiswaarts mocht pakken, bleef ik daar achter.

Omdat ik nog steeds niet voldoende was aangekomen...

Wat volgt is een verhaal van jaren vechten...

vechten tegen ondergewicht.

Jaren van bang iedere dag op de weegschaal gaan staan, 

je afvragen waar die kilo's nu weer naartoe zijn?

Niet weten of de volgende maaltijd er wel één zal zijn die je binnen kan houden.

Nachten de slaap niet kunnen vatten,

omdat je heupen en bekken te pijn doen om er comfortabel op te liggen...

Toen ik begin mijn twintiger jaren stilletjes aan uit mijn pubertijd kwam en de rust wat in mijn leven kwam,

toen kwamen (gelukkig) ook wat extra kilo's.

 Er werd voorzichtigjes aan al wat gespot met het uitdeinende achterwerk, met een knipoog gewezen op de beginnende "bandjes' over de broeksriem...

Maar vooral, er werd opgelucht adem gehaald.

Op vandaag heb ik wat men noemt een schijnbaar perfect zandloper figuur.

Ik pas in een maatje 42 en ik zie er niet onaardig uit denk ik.

Maar ik voel me niet altijd even fantastisch in m'n vel...

Sinds enkele jaren, 't zal de leeftijd zijn, komt er af en toe wel wat meer dan een pondje bij.

Zo nu en dan tikt de weegschaal even steeds verder weg en wat ik ook probeer:

ik krijg mijn gewicht precies niet meer onder controle!

ONMACHT

Heet het gevoel dat je dan overvalt.

En dat gevoel  is niet zo anders als het gevoel dat ik had 

toen ik al die jaren kampte met ondergewicht.

En als ik dan aankondig toch even op dieet te willen krijg ik steevast de melding:

"Dat heb JIJ toch niet nodig"

 "Maar JIJ ziet er toch goed uit!"

Wat ik eigenlijk wilde zeggen:

Als iemand aangeeft niet tevreden te zijn over zijn of haar gewicht, 

dan heeft dit niet zozeer te maken met hoeveel er nu precies op die weegschaal staat, 

of welk getal er precies op het etiket van je jurkje staat. 

En dan kan een goed bedoelde:

"Maar JIJ toch niet?" 

soms toch wel een beetje blijven hangen...

Voor Griet, 

de vertwijfelde reactieschrijver

en elkeen met zijn eigen verhaal!

Heel veel succes!! 

Een dikke...